ادات اشارهکلمات اشاره کننده به چیزی مثل زمان و مکان را ادات اشاره گویند. ۱ - ادات اشاره در قرآناین ادوات در قرآن گاهی به مکان، گاهی به زمان و گاهی به چیزی غیر از زمان و مکان اشاره دارند و عبارتند از: ۱.۱ - ذلکذلک (اسم اشاره برای مکان دور):(ذلک الکتاب لا ریب فیه...)؛ «این است کتابی که در (حقانیت) آن هیچ تردیدی نیست». ۱.۲ - هناهنا (اسم اشاره برای مکان نزدیک) (... انا هاهنا قاعدون)؛ «که ما همین جا می‌نشینیم». «هنا» گاهی برای اشاره به مکان دور نیز می‌آید؛ در صورتی که «لام و کاف» به آن ملحق شود؛ مانند: (هنالک ابتلی المؤمنون وزلزلوا زلزالا شدیدا)؛ «آنجا (بود که) مؤمنان در آزمایش قرار گرفتند و سخت تکان خوردند». و نیز گاهی برای زمان آمده است؛ مثل: (هنالک دعا زکریا ربه)؛ «آنجا (بود که) زکریا پروردگارش را خواند». ۱.۳ - کذاکذا (در قرآن فقط برای اشاره آمده است):(... قیل اهکذا عرشک...)؛ «آیا تخت تو همین گونه است». ۱.۴ - هذاهذا (مرکب از «ها» ی تنبیه و «ذا» ی اشاره):(... هذا ذکر من معی...)؛ «این است یادنامه هر که با من است». و نیز (... ان هذان لساحران...)؛ «قطعا این دو تن ساحرند». [۹]
کمالی دزفولی، علی، قرآن ثقل اکبر، ص ۱۸۲-۲۹۴.
[۱۱]
کمالی دزفولی، علی، قرآن ثقل اکبر، ص۱۸۰.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگنامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «ادات اشاره». رده‌های این صفحه : ادات قرآن
|